Column door Wedica Premchand
Bekijk ook de video over het 5 jarige bestaan van Hindostaans & Queer!
Wauw! Wat waren de afgelopen jaren intens en mooi. Vanuit het niets is er een Hindostaanse queer community opgestaan: mensen die met elkaar in verbinding staat en elkaar weten te vinden. Eerst was ik er, toen kwam Devika erbij. Vervolgens Varisha, Kai en Louise. Daarna ontstond de redactie en een team voor sociale media. En niet te vergeten het project en boek ‘Humans of Hindostaans & Queer’. De afgelopen vijf jaar heeft er zoveel groei en bloei plaatsgevonden via de stichting en op persoonlijk vlak. In deze column zal ik jullie vooral meenemen in mijn persoonlijke reis.
Parallelle wereld
Meer dan een decennium geleden leefde ik een heteronormatief leven en was ik nog getrouwd met een man. Inmiddels ben ik ruim tien jaar uit de kast en heb ik het getrouwde leven lang achter mij gelaten. Ik ben in een soort parallelle wereld gestapt, waarin fundamentele zaken plots anders zijn: waar ik voorheen als het ware gedragen werd door de onzichtbare kracht van hetero-privilege, beweeg ik mij nu in een sociale wereld die niet is ontworpen voor queer mensen. Het is niet zo dat queer mensen niet welkom zijn in deze wereld, maar de vanzelfsprekendheid voor (acceptatie van) het bestaan van queerness is er niet. Toen ik vijf jaar geleden begon met het platform Hindostaans & Queer (toentertijd was het nog geen officiële stichting) dacht ik deze vanzelfsprekendheid te kunnen veranderen, maar wijsheid komt met de jaren zegt mijn moeder altijd. Onderdrukking, verbanning en uitwissing van queer mensen is eeuwenoud. Het is niet met mij begonnen en zal ook niet met mij eindigen. Het is mooi om een steentje bij te kunnen dragen aan sociale rechtvaardigheid, maar verandering van systemen gaat niet over een nacht ijs. De geschiedenis leert ons dat daar meerdere opeenvolgende generaties voor nodig zijn.
Persoonlijke struggles en ontwikkelingen
Voordat ik uit de kast kwam struggelde ik met eenzaamheidsgevoelens en een diepe angst voor afwijzing. Na mijn coming-out is dit veel minder, maar overtuigingen en angsten die lang en diep in een mens hebben gewoond verlaten je niet zomaar. Hetzelfde geldt voor geïnternaliseerde homofobie: kan ik de schaamte over mijn geaardheid helemaal loslaten? Op goede dagen gaat dat beter en op slechte dagen lukt dat minder.
Diepgewortelde overtuigingen zijn als een trouwe ‘vriend’ die loyaal aan je zijde blijft. Je groeit in de loop der tijd soms uit elkaar en laat elkaars hand langzaamaan stukje bij beetje los, maar verdwijnen doet de vriend niet. Die blijft altijd in jouw buurt om je weer op te zoeken op slechte dagen en blijft wat meer op afstand op de betere dagen.
Eerste keer lesbische bar
Na mijn coming out bezocht ik samen met mijn toenmalige vriendin een lesbische bar in Amsterdam: de Vivelavie. Zij kwam daar vaak en nodigde mij uit om er een keer samen heen te gaan. Ik vond het spannend, maar vooral erg ongemakkelijk en eng. Ik weet nog dat ik samen met haar aan de bar zat en niet om mij heen durfde te kijken of mij durfde te verroeren. Sneu en grappig tegelijk als ik eraan terugdenk, want waar was ik precies bang voor?
Erop terugkijkend was ik vooral erg ongemakkelijk met mezelf. Omgeven zijn door lesbische vrouwen, die comfortabel waren met zichzelf was een pijnlijke confrontatie met mezelf. Ik was namelijk nog verre van comfortabel met mezelf. Vandaag de dag herken ik ditzelfde ongemak soms bij andere vrouwen, wanneer ik in hun buurt ben. Ik neem het niet persoonlijk op en respecteer hun proces, want ik weet: ooit was ik daar ook.
Community en activisme
In de afgelopen jaren heb ik vaker samengewerkt, zowel met mensen binnen als buiten de queer community. Wanneer je mensen ontmoet die in meerdere lagen van hun identiteit dezelfde struggles hebben als jij, dan kan dat ronduit helend zijn en zalvend aanvoelen voor de barsten in je ziel. Voor mij was het vinden van mijn queer mensen, een chosen family, iets dat vervulling heeft gegeven aan mijn leven. Het laatste missende puzzelstuk.
Toch moet ik ook zeggen dat niet alles binnen de (activistische) community en het activistisch leven rozengeur en maneschijn is. Binnen de community en wereld van activisten kom ik mensen tegen die zich tomeloos inzetten, maar die soms ook –met de beste bedoelingen – de plank misslaan. Een voorbeeld daarvan zijn queer mensen die afgeven op niet-queer personen of bijvoorbeeld activisten van kleur die afgeven op witte mensen, omdat ze het omgekeerd ook ervaren. Het is goed om je te verzetten tegen de gevestigde orde en bestaande structuren te willen verbeteren. Ook is er niks mis mee om inhoudelijk weerstand te bieden tegen iets waar je het niet mee eens bent, maar puur afgeven op iemand omdat die een bepaalde seksuele gerichtheid of huidskleur heeft gaat er bij mij niet in. Haat kan niet met haat worden beantwoord. Het reproduceren van onderdrukkende systemen brengt ons niet dichter bij ons doel en gaat ons niet bevrijden. Gemeenschappen opbouwen, onszelf versterken en verbinding zoeken met elkaar zal dat naar mijn idee wel doen.
Blik in de toekomst van H&Q
In 2026 zal de redactie van H&Q een Wikipedia lanceren waarop al het werk van de stichting terug te vinden zal zijn vanaf de totstandkoming van de stichting tot nu, alles wat er is georganiseerd en gecreëerd. In vijf jaar tijd is er heel veel werk verricht, dankzij de inzet van alle vrijwilligers. We zijn als Hindostaanse queer gemeenschap in vijf jaar heel ver gekomen en ik ben benieuwd waar de stichting in 10 jaar zal staan. Het is een stichting waarvan de doelgroep zelf hun verhalen vertelt en daar ben ik trots op. Want wie kan onze verhalen beter vertellen dan wijzelf?
Hindostaans & Queer 
Gepubliceerd door