Lionel Jokhoe

Kun je je zelf kort voorstellen?

Mijn naam is Lionel Jokhoe (hij/hem). Ik ben 73  jaar en gepensioneerd. Ik heb 38 jaar bij Parnassia gewerkt, wat vroeger RIAGG heette. Later heb ik daarnaast mijn eigen praktijk gehad als psychotherapeut. De belangrijkste mensen in mijn leven zijn mijn partner Bert met wie ik 47 jaar samen leef, mijn broer en mijn zussen. Dat zijn de mensen waar ik mij direct mee verbonden voel. Mijn beide ouders zijn helaas al overleden. Ik was in 1980 een van de eerste mensen die met zwarte homo’s aan de slag is gegaan. Daarbij ben ik de mede oprichter van de SUHO, de eerste zwarte homo organisatie in Nederland en Europa. SUHO staat voor Surinaamse Homofielen Vereniging.


Kun je een specifiek moment of ervaring delen waarin je je bijzonder vreugdevol voelde als iemand die zowel Hindoestaans als queer is?

Twee jaar geleden ben ik naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest, die werd georganiseerd door stichting VOBIS, met als thema queerness. Aan het eind van de bijeenkomst werd ik door de voorzitter naar voren geroepen. Het overviel mij even, want ik had nog nooit in mijn leven mijn coming-out verhaal verteld aan zo een groep van bijna 40 Hindostanen. Aan het eind van mijn verhaal kreeg ik een staande ovatie van het publiek. Op een bepaalde manier heeft die ervaring mij gesterkt. De reacties van de mensen uit het publiek die dag, heeft mij zoveel vreugde gebracht. Ik voelde dat we als Hindostaanse gemeenschap vooruit gaan. Als ik over dat moment praat krijg ik nog steeds kippenvel.

Wat zijn de belangrijkste bronnen van vreugde in je leven als Hindoestaans en queer persoon?

De oprichting van stichting Hindostaans & Queer is een grote bron van vreugde in mijn leven. Ik heb mijzelf altijd zoveel mogelijk gedistantieerd van mijn Hindostaanse identiteit, omdat ik er, door de vijandige vooroordelen en houding vanuit de cultuur en religies, bang voor was. Stichting Hindostaans & Queer laat zien dat er vooruitgang is en dat er aandacht is op een manier waarvan ik denk: dat had ik ook wel willen doen. Ik ben trots op het werk dat jullie doen!

Hoe draagt de gemeenschap bij aan jouw gevoel van vreugde en acceptatie van je Hindoestaanse en queer identiteit?

Ik heb behoorlijk wat afstand genomen van mijn Hindostaanse identiteit. Doordat ik heb gekozen om homo te zijn in Nederland, ben ik een stukje beroofd van mijn Surinaams – Hindostaanse identiteit. Dat maakt het voor mij lastig om weer een stap terug te doen, om te kijken wat ik mis. Ik voel mij nu heel gelukkig, zonder dat te moeten ophangen aan een stukje identiteit. Ik voel mij een wereldburger, ik ben wie ik ben BASTA! Gelukkig zijn er positieve ontwikkelingen binnen de Hindostaanse cultuur en religies te bespeuren, bijvoorbeeld de filmindustrie en internet.

Wat zou je anderen in de Hindoestaanse en queer gemeenschap adviseren over het vinden van vreugde en vervulling in hun leven?

Binnen de Hindostaanse cultuur was er eeuwen geleden veel meer bekend over queerness en met name gender. Die informatie en kennis moeten we koesteren en misschien wat meer naar voren brengen. Door kolonialisme zijn deze elementen uit onze eigen cultuur weg gemoffeld. Het brengt mij vreugde dat jullie hier op de website informatie over delen. Mijn advies voor de jeugd is: probeer meer samen te werken en te verbinden met andere queer organisaties van kleur. Het is goed dat iedereen zijn eigen identiteit heeft en dat daar aandacht voor is, maar uiteindelijk hebben we hetzelfde doel. Daarom spreek ik van ‘mensualiteit’ en ‘mensueel-zijn’ en van LHH(van hetero)BTIQ enz om de totaliteit van de gelijkwaardigheid te benadrukken!


Het project Humans of H&Q is mogelijk door het Queer emancipatiefonds Den Haag, daarom zijn wij erg benieuwd wat jou binding is met Den Haag

Ik heb altijd in Den Haag gewoond en gewerkt. Momenteel woon ik in Rijswijk, dat is een aangrenzende gemeente van Den Haag.

Interview afgenomen door Wedica Premchand