Heb jij de hel weleens vorm moeten geven? Het is een behoorlijke klus kan ik je vertellen.
De informatie die ik over deze plek kon vinden was ronduit beangstigend. Eerst vergeleek ik de islamitische opvattingen met de christelijke perspectieven. Zou er echt vuur zijn? Zouden demonen echt zijn? Is het waar dat Gado (Sranan voor God) een engel verloor en dat deze engel zijn eigen weg ging? Voor het hindoeïsme was binnen mijn gezin geen plek. Ook het hindoeïsme was taboe. Nog zoiets geks, want als Gado een synoniem is voor Al Wat Is, waarom zouden andere invullingen van het aardse leven dan taboe zijn? Ik bleef een aantal jaar ronddwalen in de overtuiging dat ik naar de hel zou gaan – ook al had ik ‘m nog niet helemaal vormgegeven.
In groep 8 werd ik geout door twee Hindostaanse klasgenoten. Mijn juf vond het blijkbaar ook een goed idee om dit klassikaal te bespreken. Ik schaamde me dood. Wist ik veel wat de norm was, dat ik er blijkbaar van afweek en dat pesten beloond werd met klassikale vernedering. De basisschool was een hel. Ik maakte al vroeg kennis met ‘de onderdrukker’. That sucks! Ik kon het namelijk niet in deze woorden beschrijven, daar was ik te jong voor. Maar ik wist het, intuïtief. Onbewust wende ik aan het gevoel van anders zijn. Of het op school, op straat of in mijn gezin was – anderen maakten mij tot ‘anders dan hen’. Soms leidde dat tot populariteit, zoals op de middelbare school. Maar vaak was het anders zijn een negatief beladen identiteit die mij werd aangemeten door mijn omgeving.
Zoals vaker gebeurt met overtuigingen die mij niet dienen, kwam er ook hier een punt waarop ik flarden van een ander gezichtspunt waarnam. Het voelde in het begin wat onwennig. Ik drukte het weg. Het kwam weer terug. Ik drukte het weg, het werd groter. Mijn bewustzijn en daarmee wereldbeeld groeiden ook. Langzaamaan begon het me te dagen. Ik ben de auteur van mijn leven. Ik kan zelf kiezen voor een (levens)overtuiging. Eentje waarin er plek is voor (nagenoeg) iedereen. In plaats van ‘godvrezendheid’ te verheerlijken en een hel vorm te geven in mijn hoofd, verzamelde ik gestaag puzzelstukjes die zouden leiden naar een beeld van mijn Al Wat Is. Door ontiegelijk hard te werken is mijn wereldbeeld almost all-inclusive geworden.
Ik pakte enkel de ‘richtingaanwijzers’ waar ik mee resoneerde, zoals Sabr en Shukr. Dat doe ik nog steeds. Mijn zoekradius reikt nu tot aan andere stelsels en maatschappijen (daarover een andere keer meer). Het is een lange weg geweest tot hier. Inmiddels heb ik ‘de hel’, ‘demonen’ en andere fearbased-concepten vrijwel volledig overboord gekiept. For what it’s worth: niet de religie(s) hebben mij schade toegebracht, wel de menselijke invulling, interpretatie en het handelen dat daaruit voortvloeit.
To be continued… I promise.
Warme groet,
Firie
Over de auteur: Firie is mijn pseudoniem. For what it’s worth: mijn voornaamwoorden zijn zij/haar.
Door de aard van de column voel ik mij fijner bij een naam die bij de meeste lezers geen belletje zal doen rinkelen. ‘Firie’ betekent in het Sranantongo: ‘gevoel’. Het gevoel is onze krachtigste tool, vandaar.
Hindostaans & Queer 
Gepubliceerd door