De fluwelen woede in mij: mijn reis naar authenticiteit binnen een Hindostaanse familie
Deel 1: Verstrikt in Schaamte
Het is geen geheim dat de weg naar zelfacceptatie als gay man in een Hindostaanse familie pijnlijk en complex kan zijn. Ik las recentelijk het boek ‘Fluwelen Woede’ van Alan Downs, waarin hij het drietrapsmodel beschrijft dat vrijwel al zijn mannelijke gay patiënten hebben doorlopen:
- De fase waarin je overweldigd bent door schaamte
- De fase waarin je de schaamte probeert te compenseren
- De fase waarin je je authenticiteit vindt
Het doel van het boek is ‘om homoseksuele mannen te helpen deze derde fase van authenticiteit te bereiken’. In dit artikel wil ik dieper ingaan op de eerste fase van dit model, namelijk de fase van overweldigende schaamte. Ik wil mijn eigen ervaringen delen en de impact van schaamte onderzoeken tijdens mijn reis naar authenticiteit binnen mijn Hindostaanse familie.
De Eerste Fase: Overweldigende Schaamte
Als jonge gay man voelde ik me gevangen in schaamte. De normen en verwachtingen van mijn Hindostaanse familie en cultuur creëerden een omgeving waarin mijn geaardheid als taboe werd beschouwd. Ik ervaarde een druk om aan de traditionele genderrollen te voldoen. Ik voelde me anders en afwijkend. Al op een hele vroege leeftijd, alleen toen wist ik nog niet waarom. Later natuurlijk wel, toen ik gevoelens kreeg voor jongens. Maar de schaamte verlamde me en belemmerde om mijzelf te kunnen accepteren.
Mijn Hindostaanse familie
Ik voelde me ook niet gezien door mijn familie. En dan heb ik het over mijn ouders, mijn zus en mijn hele familie met wie ik omging. Ze zagen niet dat ik het zo moeilijk had. De heteronormatieve verwachtingen van mijn familie zorgden er juist voor dat ik nog dieper de kast in ging. Downs beschrijft ook in zijn boek, dat wat tegen de norm ingaat wordt verzwegen, opgekropt en onderdrukt uit angst voor wat anderen ervan zullen denken. Het draagt niet bij aan de acceptatie en zorgt er zelfs voor dat in de eerste fase de jongeman zijn gay-zijn gaat ontkennen. En dat hij de overtuiging verankert dat hij diep in zijn kern niet deugt en geen liefde waard is. De angst voor afwijzing door onze ouders resulteerde in onze overtuiging:
‘Er was iets aan ons wat walgelijk en afwijkend was, en het was onmogelijk om van ons te houden’ (blz. 21).’
Ja, dit is wat ik ervaarde. Zelfs toen ik uit de kast kwam naar mijn ouders en zus toe op mijn 18e, werd mijn geaardheid verzwegen en onderdrukt. Want de bekende Hindostaanse zin: ‘wat zullen anderen ervan zeggen’ heerste natuurlijk ook hier. Ze schaamden zich voor mij en de onthulling van mijn geaardheid zou hun reputatie schaden binnen de familie. Tenminste, zo voelde dat denk ik voor hen.
Splitsen
Eén van de termen die Alan Downs beschrijft is ‘splitsen’. Wanneer we splitsen, is wie we echt zijn en wat we voor onszelf willen, anders is dan wat we aan de wereld laten zien. Down beschrijft dat dit resulteert in zelfontkenning en het verbergen van je authentieke zelf. Dat we boos zijn op onszelf en dat we overweldigd worden door schaamte. We geloven dat een deel van onszelf verkeerd is en dat de seksuele identiteit slecht en gevaarlijk is.
Voor mij resulteerde dit in dat ik altijd een heteroseksuele masker droeg en niet mezelf kon zijn. Dat ik mijn schaamte begon te onderdrukken door te blowen en veel te drinken. Ik raakte eraan verslaafd en schaamde me ook hiervoor en kwam in een vicieuze cirkel terecht. Ook daten met mannen deed ik stiekem, zo leefde ik jarenlang in twee werelden. Ik was mezelf aan het splitsen.
Ik wilde er alles aan doen om mezelf te veranderen. Toen ik ongeveer 20 jaar was kwam ik op internet terecht bij een organisatie die aan homogenezing deed, stichting Different. Deze ‘therapie’ sessies werden zelfs vergoed door de zorgverzekeraar. Ik dacht uiteindelijk iets gevonden te hebben waardoor ik hetero zou kunnen worden en wat zou leiden tot acceptatie van anderen. In feite ging ik op deze manier nog dieper de kast in en versterkte het mijn gevoel dat ik niet goed genoeg was. Na een aantal sessies kwam ik erachter dat ik hier nog on-gelukkiger van werd en stopte ik met de sessies.
De rol van de vader
De woorden van Alan Downs raken mij wanneer hij vraagt:
‘Dus waar waren onze vaders toen dit plaatsvond? Waarom zijn ze ons niet te hulp gekomen en hebben ze ons niet geleerd dat man-zijn begint met eerlijk te zijn over jezelf? Waarom konden ze ons dilemma, de angst in onze ogen niet zien, ons bij de hand nemen en ons leren hoe we de angst tot bedaren kunnen brengen en van onszelf kunnen houden (blz. 23)?’
Deze vragen roepen een gevoel op van verlangen naar begeleiding en ondersteuning van vaderfiguren, naar de geruststelling dat we niet alleen zijn in onze worsteling. Het was een pijnlijke maar tegelijkertijd ook een bevrijdende ervaring toen ik realiseerde dat mijn vader (en moeder) ook gevangen zaten in culturele en sociale normen. Hij was niet in staat om mij te ondersteunen in het proces van zelfontdekking en acceptatie. Steun die zo belangrijk was geweest voor mij, maar die ik buiten mijn Hindostaanse familie heb moeten vinden.
Lees in mijn volgende twee artikelen de volgende fasen van het drietrapsmodel waar we dieper ingaan op het compenseren van schaamte en het cultiveren van authenticiteit. Deze fasen zijn heel belangrijk om verder te groeien en anderen te inspireren op hun eigen pad naar authenticiteit.
Geschreven door Ashwin Ramadhin
Hindostaans & Queer 
Gepubliceerd door