Hindostaans, Queer en Islamitisch

Over de auteur:

Firie is mijn pseudoniem. For what it’s worth: mijn voornaamwoorden zijn zij/haar.
Door de aard van de column voel ik mij fijner bij een naam die bij de meeste lezers geen belletje zal doen rinkelen. ‘Firie’ betekent in het Sranantongo: ‘gevoel’. Het gevoel is onze krachtigste tool, vandaar.  

De Islam stond centraal in het gezin waar ik geboren ben. In de tijd dat ik opgroeide was er nauwelijks ruimte om kritische vragen te stellen over het geloof, laat staan om me ervan te distantiëren. Vol (existentiële) vragen keek ik om me heen, zoekend naar antwoorden op mijn levensvragen binnen andere religies. Gelijktijdig met deze ontwikkeling liep er een realiteit waarin ik er als puber achter kwam dat ik zowel meisjes als jongens interessant vond. Wat mij betreft was er niet zoveel aan de hand, de ontdekking voelde voor mij als doodnormaal. De echte shock zat in de reactie van mijn omgeving. Zij hadden het er vele malen moeilijker mee dan ikzelf. Ik was me niet echt bewust van de impact van mijn queer zijn – als Hindostaans meisje – op mijn naasten.

Natuurlijk voel je op een gegeven moment wel dat de wereld je als ‘anders’ ziet, maar om er als puber van uit te gaan dat je uitsluiting zult ervaren is eigenlijk best gek. Dus dat deed ik niet – maar ik voelde het wel. Ik voelde hoe enorm teleurgesteld mijn ouders waren, hoe het een wig dreef tussen hen. De spanning in ons gezin was sowieso al jaren voelbaar, maar nu werd het tastbaar. Mijn coming out op mijn 14^e was olie op het vuur. Het was als een hele emmer vol druppels op een al veel te lang gloeiende plaat. En dus barstte de bom. Ik voelde me immens schuldig. Alsof ik de reden ben geweest van de scheiding. Van het uiteenvallen van ons gezin. De scheuren waren er al jaren, maar daar sprak niemand over. Nee, vooral niet die 35 roze olifanten in de kamer bespreekbaar maken, maar wachten, slikken, accepteren. Dat was de strategie, en volgens mij hanteren een hoop Hindostaanse gezinnen en families dit nog steeds.

Voor mij betekende dit dat ik moest liegen over waar ik heen ging, met wie en waarom. Maar liegen, dat wilde ik absoluut niet! Ik wilde open zijn, eerlijk zijn, transparant – waarden die mijn volwassen Ik heel hoog heeft zitten. En, let’s be honest: als puber zoek je de grenzen op. Je duwt en schopt tegen dingen aan om op deze wijze je eigen identiteit, je eigen Ik, te ontdekken. Bovendien is mij geleerd: al is een leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Dus… Ik wilde eerlijk zijn. And I was. Maar, mijn cultuur ook. De Hindostaanse cultuur, de islamitische cultuur, de straatcultuur – alle culturen leerden mij hetzelfde. Queer zijn is taboe. Op school, in de grote religies, binnen de familie. Alles en iedereen leek dezelfde kant op te wijzen: de hel. 

To be continued… I promise. 

Warme groet, 

Firie